Herken je dat?

Je hebt het goed voor elkaar. Je hebt een mooi huis, een fijne partner, leuke vrienden. En toch voel je je vaak niet fijn. Geregeld heb je een opgezette en pijnlijke buik.

 

Al zoveel geprobeerd

Je hebt het al zoveel geprobeerd: huisarts, darmonderzoeken, diëtiste... Je krijgt de stempel prikkelbare darmsyndroom. En nu? Je krijgt adviezen, maar dat helpt je niet verder. Het frustreert je, je hebt toch een fijn leven, waarom kun je daar niet net als ieder ander van genieten.

 

Zo heb je ’s middags gezellig bij vrienden afgesproken. Je drinkt en eet wat. En ineens voel je je buik trekken. Je denkt “Nee he, niet nu”. Je energie daalt langzaam en je kan je ook minder goed focussen op de gesprekken. Je bedenkt hoe je kan zorgen dat je buik weer rustig wordt. Je drinkt en eet nog iets, maar bij alles wat je doet wordt het alleen maar erger. Het liefst wil je naar huis. Je blijft nog eventjes en als iemand zegt zullen we gaan, dan voel je de opluchting. Eenmaal thuis doe je snel makkelijke kleding aan en gaat om de bank liggen en dan zakt de pijn iets. Het frustreert je dat je niet weet wat je kan doen om je buik tot rust te krijgen. Het maakt je onzeker.

 

Je hebt trek in iets lekkers, wat zal je doen? Zal je een stuk chocola nemen, zal je hier last van krijgen? De ene keer gaat goed en de andere keer heb je last. Je denkt “f*ck it, ik doe het gewoon”. Iets later doet je buik zeer. Dan wordt je boos op jezelf, Waarom eet je het ook? Waarom lukt het je niet om ervan af te blijven? Zal het je ooit ‘normaal’ kunnen eten zonder last te krijgen?

 

Dan nodigt je schoonmoeder jullie uit om zaterdag met de familie te komen eten. Direct schiet de paniek toe. Hoe ga je dat doen met eten? Wat eten ze? Kan je daar tegen? Is het raar als je niet alles mee eet? Zal je zelf eten meenemen? Wat zullen zij daarvan denken? Je wordt al moe bij het idee, je merkt dat je niet eens zin hebt in die etentjes. Je bespreekt het met je partner, die wordt boos je hebt nooit zin om naar mijn familie te gaan. Het irriteert je en voelt eenzaam, je wilt dat iemand je begrijpt en dat je je verhaal kwijt kan.

 

’s Avonds als naar bed gaat, kleed je je om en zie jezelf in de spiegel. Je bent verbaasd en kijkt nog eens in de spiegel, is dat jouw buik? Voor de grap zeg je tegen je partner: “Het lijkt wel of ik zwanger ben”, maar diep van binnen vind je het niet zo grappig. Het komt regelmatig voor dat je buik zo opgezet is. Ondertussen vind je het normaal en heb je het idee dat dat bij jou hoort. Maar is dit normaal? Zal je dit de rest van je leven blijven houden?

 

Hoe nu verder?

Wat gebeurt er als er geen verandering komt? Zal je dan de rest van je leven last houden van deze buikklachten? Het normaal vinden dat je buik zo vaak opgezet is, en niet weten wat je moet doen om die pijn te verlichten? En dan geen energie hebben om af te spreken met vrienden en familie? Wat gaat dat betekenen voor je relatie en vrienden?